Η δύναμη της έδρας (και της υποκειμενικότητας)

Αν και δεν παρακολουθώ πολύ μπάσκετ, πρόλαβα μόνο κατά τη διάρκεια των play-offs να ακούσω περίπου 10 φορές στην τηλεόραση και μερικές ακόμα στο ραδιόφωνο ότι ο ΄Αρης έφτασε στην τρίτη θέση κυρίως λόγω της έδρας του. Δεν θέλω να υποτιμήσω τους οπαδούς της ομάδας, αλλά ούτε είναι σωστό να υποτιμώνται οι παίκτες και ο προπονητής με το υπονοούμενο πως δεν θα ήταν ικανοί να φτάσουν στην τρίτη θέση χωρίς βοήθεια. Αν αφήσουμε στην άκρη τις προσωπικές μας εκτιμήσεις και επικεντρωθούμε στα γεγονότα, τότε ο ΄Αρης είναι από τις ομάδες με τη μικρότερη αναλογία εντός έδρας νικών προς τις συνολικές νίκες (52%), κάτι στο οποίο τον ξεπέρασαν μόνο οι Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός και ΑΕΛ στην κανονική περίοδο, και οι Πανελλήνιος, Ολύμπια Λ., αν συνυπολογίσουμε και τους αγώνες κατάταξης. Τώρα, για ποιον λόγο επικράτησε η αντίθετη άποψη, ψάξτε στον κατάλογο.

Tο Ολυμπιακό Meeting και οι Μονοήμεροι Ολυμπιακοί

΄Ενα από τα αγωνίσματα που παρακολουθώ σχεδόν κάθε χρόνο στην αθλητική συνάντηση της πόλης μου είναι το άλμα εις μήκος ανδρών. Το παρακολουθώ επειδή το επίπεδο είναι υψηλό, αλλά κυρίως επειδή μου αρέσει έτσι κι αλλιώς. Αν και η είσοδος είναι ελεύθερη βρίσκω πάντοτε μία καλή θέση κοντά στο σκάμμα. Μάλιστα μπορεί κανείς να σταθεί τόσο κοντά στα κάγκελα που η άμμος από τα άλματα να πετάγεται μέχρι τα πόδια του. Μόνο πέρυσι κάθησα στη δεύτερη ή τρίτη σειρά γιατί ταυτόχρονα με τη διεθνή συνάντηση έγιναν και οι διασυλλογικοί παίδων και έτσι παρακολουθούσαν αρκετοί μικροί αθλητές με τους φίλους και τους γονείς τους.
Φέτος, το επίπεδο αναμένεται να είναι ακόμα πιο υψηλό, τουλάχιστον όσον αφορά τον πρώτο αθλητή, αν ο Τσάτουμας αποφασίσει να λάβει μέρος όπως κάνει συνήθως. Σχεδόν κάθε ένα άλμα που έκανε τις τελευταίες ημέρες θα ήταν πανελλήνιο ρεκόρ με τα δεδομένα του προηγούμενου μήνα, ενώ αν επαναλάβει το καλύτερο άλμα του, είναι βέβαιο πως κερδίζει οποιονδήποτε αγώνα. Θα περίμενε κανείς ότι σε συνδυασμό με τα άλλα μεγάλα ονόματα που έρχονται κάθε χρόνο, το στάδιο θα έπρεπε να γεμίσει. Και κάτι τέτοιο θα συνέβαινε σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου εκτός από την χώρα η οποία θεωρητικά ενδιαφέρεται τόσο πολύ για τον αθλητισμό που έθεσε ως πρώτη προτεραιότητα τη διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων, που μοιράζει αμοιβές και θέσεις εργασίας στους καλύτερους αθλητές και που κάνει τα στραβά μάτια αν κάποιοι από αυτούς είναι ύποπτοι για κλέψιμο επιδόσεων.
Αντιθέτως, σε χώρες που ασχολούνται με τον αθλητισμό περισσότερο από εμάς, αλλά το διαφημίζουν με χαμηλότερους τόνους, τα πανάκριβα εισιτήρια εξαντλούνται. Δείτε για παράδειγμα τον ιστότοπο του meeting της Ζυρίχης, το οποίο έχει το ανεπίσημο όνομα "Οι μονοήμεροι Ολυμπιακοί". Αν θέλετε, στείλτε ένα mail για να ρωτήσετε πόσο κάνουν τα εισιτήρια και αν υπάρχει πιθανότητα να βρείτε για τη φετινή διοργάνωση.
Ξέρω, ξέρω. Οι Ελβετοί δεν θα διοργανώσουν ποτέ τόσο μεγάλους και επιτυχημένους αγώνες όσο οι δικοί μας Ολυμπιακοί, και θα τους νικάμε σε όλα τα αθλήματα εκτός από αυτά τα οποία δεν έχουν καμία σημασία όπως το σκι ή η ιππασία. Και αν κάποτε μας νικήσουν, τότε μπορούμε να τους δείρουμε αφού όπως όλοι ξέρουμε είναι του χεριού μας.
Πάντως νομίζω πως αυτοί απολαμβάνουν τον αθλητισμό (ενεργά ή παθητικά) περισσότερο από εμάς.

Το φαινόμενο του Wimbledon

Σε λίγες ημέρες αρχίζει το τρίτο από τα τέσσερα ετήσια πρωταθλήματα του Μεγάλου Βροντοχτυπήματος (Grand Slam). Φέτος θα το παρακολουθήσω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί ο συμπολίτης μου ο Οικονομίδης έχει πάρει τα πάνω του. Μπορεί και όχι, γιατί η ενημέρωση για την αντισφαίριση είναι πολύ αποσπασματική, άλλα ότι κατάφερε να φτάσει στον δεύτερο γύρο στη Γαλλία, κάτι λέει. Αυτό, σε συνδυασμό με τη σταθερά καλή πορεία της Δανιηλίδου σημαίνει πως η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη με τη μεγαλύτερη αναλογία παικτών προς θεατές στα μεγάλα τουρνουά. Αυτό όμως έχει μικρή σχέση με το θέμα του post το οποίο είναι το φαινόμενο του Wimbledon.
Οι Ιάπωνες ήταν οι πρώτοι που μίλησαν για φαινόμενο του Wimbledon (δεν ξέρω πως το προφέρουν και δεν θέλω να μάθω). Αυτό το φαινόμενο έχουμε όταν οι "πρωταθλητές" στην βιομηχανία (ή σε οποιονδήποτε άλλο οικονομικό κλάδο) δεν είναι ντόπιοι, αλλά ξένοι, και εν τούτοις η βιομηχανία ανθεί. Αυτό ακριβώς γίνεται στο Wimbledon, όπου για να βρει κανείς ποιος ήταν ο τελευταίος που απένειμε το αργυρούν κύπελλο σε Βρετανό αθλητή, θα πρέπει να σκαρφαλώσει πολύ ψηλά στο βασιλικό οικογενειακό δέντρο. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τις επιχειρήσεις που έχουν την έδρα τους στο City.
Δεν ξέρω αν στο Λονδίνο θεωρούν πως τους δέρνει η καταραμένη η παγκοσμιοποίηση. Εγώ πάντως θα ήθελα πολύ οι καλύτεροι του Κόσμου να πάρουν τις ρακέτες και τις πετσέτες τους (ή τα κεφάλαιά τους, αν μιλάμε για οικονομία) και να έρθουν να παίξουν στο "κορτ" της γειτονιάς μου και νομίζω πως δεν χρειάζεται να αναλύσω τα οφέλη που θα είχε αυτό. Αντιθέτως, καθόμαστε και τραγουδάμε πως γεννήσαμε τον αθλητισμό και άλλα τέτοια ωραία, χωρίς να έχουμε ένα τουρνουά αντισφαίρισης, ένα μήτινγκ στίβου ή έναν μαραθώνιο, στα οποία θα ήθελαν να βρεθούν π.χ. οι 10 από τους 20 καλύτερους στον Κόσμο. Δεν λέω να τα έχουμε όλα. Καμία χώρα στο μέγεθος της Ελλάδος δεν τα έχει όλα. Θα μπορούσαμε όμως να έχουμε κάποια από αυτά.

Ο καναπές των φιλάθλων

Ο καναπές των φιλάθλων είναι το νέο έπιπλο του αναγνώστη του 732x244. Το έπιπλο πάνω στο οποίο θα καθήσει για να παρακολουθήσει τα αθλήματα ή παιχνίδια που του αρέσουν, πάνω στο οποίο θα ξαπλώσει για να ψυχαναλυθεί, και πάνω στο οποίο θα χοροπηδήσει για να πανηγυρίσει τις επιτυχίες των αγαπημένων του ομάδων και αθλητών ή παικτών. Το μόνο είδος αθλοπαιδιάς με το οποίο δεν θα ασχοληθούμε καθόλου είναι το ποδόσφαιρο (με τη συνήθη έννοια της λέξης) γιατί αυτό καλύπτεται επαρκώς από το 732x244.
Φίλαθλοι όλων των σπορ, ξαπλωθείτε!