Σε λίγες ημέρες αρχίζει το τρίτο από τα τέσσερα ετήσια πρωταθλήματα του Μεγάλου Βροντοχτυπήματος (Grand Slam). Φέτος θα το παρακολουθήσω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί ο συμπολίτης μου ο Οικονομίδης έχει πάρει τα πάνω του. Μπορεί και όχι, γιατί η ενημέρωση για την αντισφαίριση είναι πολύ αποσπασματική, άλλα ότι κατάφερε να φτάσει στον δεύτερο γύρο στη Γαλλία, κάτι λέει. Αυτό, σε συνδυασμό με τη σταθερά καλή πορεία της Δανιηλίδου σημαίνει πως η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη με τη μεγαλύτερη αναλογία παικτών προς θεατές στα μεγάλα τουρνουά. Αυτό όμως έχει μικρή σχέση με το θέμα του post το οποίο είναι το φαινόμενο του Wimbledon.
Οι Ιάπωνες ήταν οι πρώτοι που μίλησαν για φαινόμενο του Wimbledon (δεν ξέρω πως το προφέρουν και δεν θέλω να μάθω). Αυτό το φαινόμενο έχουμε όταν οι "πρωταθλητές" στην βιομηχανία (ή σε οποιονδήποτε άλλο οικονομικό κλάδο) δεν είναι ντόπιοι, αλλά ξένοι, και εν τούτοις η βιομηχανία ανθεί. Αυτό ακριβώς γίνεται στο Wimbledon, όπου για να βρει κανείς ποιος ήταν ο τελευταίος που απένειμε το αργυρούν κύπελλο σε Βρετανό αθλητή, θα πρέπει να σκαρφαλώσει πολύ ψηλά στο βασιλικό οικογενειακό δέντρο. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τις επιχειρήσεις που έχουν την έδρα τους στο City.
Δεν ξέρω αν στο Λονδίνο θεωρούν πως τους δέρνει η καταραμένη η παγκοσμιοποίηση. Εγώ πάντως θα ήθελα πολύ οι καλύτεροι του Κόσμου να πάρουν τις ρακέτες και τις πετσέτες τους (ή τα κεφάλαιά τους, αν μιλάμε για οικονομία) και να έρθουν να παίξουν στο "κορτ" της γειτονιάς μου και νομίζω πως δεν χρειάζεται να αναλύσω τα οφέλη που θα είχε αυτό. Αντιθέτως, καθόμαστε και τραγουδάμε πως γεννήσαμε τον αθλητισμό και άλλα τέτοια ωραία, χωρίς να έχουμε ένα τουρνουά αντισφαίρισης, ένα μήτινγκ στίβου ή έναν μαραθώνιο, στα οποία θα ήθελαν να βρεθούν π.χ. οι 10 από τους 20 καλύτερους στον Κόσμο. Δεν λέω να τα έχουμε όλα. Καμία χώρα στο μέγεθος της Ελλάδος δεν τα έχει όλα. Θα μπορούσαμε όμως να έχουμε κάποια από αυτά.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
Είχα δεν είχα, για άλλη μία φορά χαντάκωσα τους αθλητές που αποφάσισα να αγγίξω με το μαγικό μου ραβδί. Ο Οικονομίδης αποκλείστηκε και η Δανιηλίδου τραυματίστηκε.
Πάντως, όσον αφορά την αντισφαίριση, τα λιγοστά (ελάχιστα σε σχέση με τον πληθυσμό) γήπεδα της Αθήνας καταλαμβάνονται από τους δασκάλους, οι οποίοι, πληρώνοντας το σχετικό αντίτιμο στους φύλακες, κάνουν δουλειές με δημόσια μέσα.
Η μομφή δεν απευθύνεται τόσο στους δασκάλους (αυτοί ή οι νεώτεροι εξ αυτών την κατάσταση τη βρήκαν, δεν τη δημιούργησαν), όσο στους υπαλλήλους των δήμων που αποκλείουν τους δημότες από χώρους που, δικαιωματικά, τους ανήκουν. (Αυτή η παρατήρηση είναι πολύ συνηθισμένη τις τελευταίες ημέρες).
Με άλλα λόγια, αν θέλω να παίξω τένις, πρέπει να εγγραφώ μέλος στον Ομιλο Αντισφαίρισης Αθηνών ή στο Πολιτεία Tennis Club ή σε κάτι σχετικό, πληρώνοντας μιάμιση φορά το μισθό μου κάθε μήνα.
Προάγεται έτσι ο αθλητισμός;
Θα σου πρότεινα όταν κάνεις οικονομίες που θα φτάσουν στο ύψος του 150% του μισθού σου, να αγοράσεις τον χώρο και τον εξοπλισμό για να φτιάξεις δικό σου κορτ. Τις ημέρες που δεν θα παίζεις θα μπορείς να το παραχωρείς (με το αζημίωτο) σε δασκάλους.
Να λοιπόν που μετά την δημόσια παιδεία και την δημόσια υγεία, και η δημόσια αντισφαίριση βγαίνει ελαφρώς πιο ακριβή από την ιδιωτική.
Πάντως δεν είσαι ο μόνος που ταλαιπωρείται αδικαιολόγητα εξ αιτίας της αγάπης του για την αντισφαίριση. Δες τι υφίστανται ο Νταβιντένκο και ο Σάφιν:
http://www.contra.gr/Tennis/World/Wimbledon/159001.html
Συμβαίνουν και εις Λονδίνον.
Post a Comment