Τελικά είμαστε λίγοι (και καλοί ;)

Ο Κυριάκος Ιωάννου είναι από τους αγαπημένους μου αθλητές έτσι κι αλλιώς, αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι χάρηκα πολύ όταν τον άκουσα να λέει με θάρρος τη γνώμη του. Αφού είπε πως είναι η πρώτη φορά που αγωνίζεται στη Θεσσαλονίκη συμπλήρωσε πως δυστυχώς ο κόσμος είναι λίγος. Πες τα, γιατί ήμουν έτοιμος να πιστέψω πως είμαστε πολλοί και τόσα χρόνια μετράω λάθος και μας βγάζω λίγους. Πάντως, αν και η αλήθεια είναι ακριβώς όπως τα είπε ο Ιωάννου, και όπως έγραφα πριν από λίγο καιρό, οι θεατές χθες ήταν σαφώς περισσότεροι από αυτό που έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια.

Με τη βοήθεια των (λίγων) θεατών ο Ιωάννου νίκησε με 2.30

΄Εγραψε

Η κορυφαία στιγμή των αγώνων ήταν το 2.06 της Blanka Vlašic. Από όλα τα στάδια σε όλες τις πόλεις όλου του κόσμου, έρχεται να κάνει ρεκόρ στο δικό μας. Για όσους δεν έπιασαν το υπονοούμενο, να πούμε ότι το Βlanka βγαίνει από το Casablanca, την πόλη στην οποία αγωνίστηκε ο πατέρας και προπονητής της για τους Μεσογειακούς του 1983 λίγο πριν αυτή γεννηθεί.
Εκτός από τα ρεκόρ που πιθανότατα γνωρίζετε ότι κατέχει, είναι μία από τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις κατά τις οποίες πατέρας και κόρη κατέχουν ταυτόχρονα κάποιο εθνικό ρεκόρ (δέκαθλο και ύψος) και είναι η μόνη αθλήτρια που δεν κατάφερε να πάρει μετάλλιο με άλμα στα 2.01 (το προηγούμενο καλοκαίρι στο Πανευρωπαϊκό). Στη φωτογραφία τη βλέπετε να πέφτει από τα 2.06 .

Μέσα από το κλουβί

΄Ενα από τα αγωνίσματα που συναντά κανείς πρώτα στο χρονοδιάγραμμα των αγώνων, αλλά και στις προτιμήσεις του φιλάθλου του καναπέ είναι η σφυροβολία. Δυστυχώς είναι το πιο αδικημένο αγώνισμα όσον αφορά την προτεραιότητα χρήσης του γηπέδου και την τηλεοπτική κάλυψη. Ο χθεσινός αγώνας για παράδειγμα έγινε εκτός σταδίου, στον χώρο προπόνησης των ρίψεων (αυτό ήταν το χειρότερο σύμπτωμα της συμπτύξεως του προγράμματος. Υπήρχαν και άλλα). ΄Ισως του χρόνου οι αθλήτριες να ρίξουν στον τόπο διαμονής τους και μετά στείλουν με φαξ τα αποτελέσματα στους κριτές.

Αφήνουμε όμως την παραδοσιακή μας γκρίνια και περνάμε στον αγώνα. Δεδομένων των συνθηκών οι επιδόσεις δεν ήταν καθόλου κακές. Η Skolimowska από την Πολωνία έριξε 71.20 μέτρα και ήρθε πρώτη και η Klaas από τη Γερμανία με 69.48 ήρθε δεύτερη. Ακολούθησαν η Παπαγεωργίου με 68.47 και η Παπαδοπούλου με 67.98 . Η Αλεξάνδρα Παπαγεωργίου είναι η αγαπημένη σφυροβόλος του ιστολογίου και για αυτό δημοσιεύουμε φωτογραφίες της.

Οι δύο τελευταίες βολές έγιναν με μία σφύρα μπερδεμένη στο κλουβί, η οποία σκάλωσε και δεν έλεγε να πέσει με τίποτε. ΄Εγινε μία προσπάθεια αποκαθηλώσεως, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Mια μέρα στο Στάδιο

Χθες ο φίλαθλος του καναπέ βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη και παρακολούθησε την Ολυμπιακή Συνάντηση (Olympic Meeting) η οποία αποτελεί μέρος της Παγκοσμίου Περιοδείας Στίβου (World Athletics Tour). Ακολουθεί πλούσιο φωτορεπορτάζ, με πρωταθλητές να χαμογελούν αποκλειστικά για τον καναπέ των φιλάθλων, άλλους να χαμογελούν απλώς επειδή νίκησαν, και άλλους να μην χαμογελούν καθόλου γιατί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν μετά το δεύτερο εμπόδιο.

΄Αχτουνγκ!

Κανονικά η ειδησεογραφία και η επικαιρότητα μας απασχολούν ελάχιστα, αλλά όσοι δεν είδατε αυτές τις σκηνές πρέπει να τις δείτε.



Το video έχει δράση σε όλη του τη διάρκεια, αλλά όσοι είστε πολύ βιαστικοί δείτε τουλάχιστον αυτό που κάνει ο Räikkönen στο 1:50, και φυσικά το χάος που προκαλείται από τη βροχή μετά το 5:00. Στο τέλος έχει και κάποιες σκηνές σε επανάληψη.
Και για να μην λέτε ότι οι καταστροφές μας συγκινούν περισσότερο από το σπορ, δείτε και πως κέρδισε την πρώτη θέση ο Alonso λίγες στροφές πριν από τον τερματισμό.

Zεστό χέρι

΄Οσοι αγαπάτε τα παιχνίδια, και ιδιαιτέρως τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και την καλαθόσφαιρα, θα έχετε παίξει σίγουρα το ΝBA Jam του 1993. Θα θυμάστε επίσης πως όταν κάποιος παίκτης πετύχαινε τρία συνεχόμενα καλάθια τότε "θερμαινόταν" και συνέχιζε να βάζει καλάθια μέχρι να συμπληρώσει κάποιον αριθμό (νομίζω 7) ή μέχρι να δεχτεί καλάθι η ομάδα του. Μάλιστα το εφφέ συμπλήρωνε ο ενθουσιασμός του εκφωνητή ("He's on fire!") και η ανάφλεξη του δικτύου την ώρα που η μπάλα έμπαινε στο καλάθι.
Φυσικά δεν πρόκειται για κάποια πρωτότυπη ιδέα. Σύμφωνα με τη λαϊκή σοφία, τα καλάθια, τα τέρματα, τα runs, και γενικότερα οι καλύτερες επιδόσεις έρχονται ομαδοποιημένα. Λέμε πολλές φορές πως κάποιος έχει "ζεστό χέρι", ή πως κάποιον "τον θέλει"/"δεν τον θέλει" η μπάλα.
Το 1985, οι ψυχολόγοι (και φίλαθλοι) Gilovich του Πανεπιστημίου Cornell και Vallone, Tversky του Πανεπιστημίου Stanford, δημοσίευσαν μία εργασία στην οποία ήλεγξαν τι σχέση έχει η πραγματική κατανομή των επιτυχημένων και αποτυχημένων προσπαθειών στην καλαθόσφαιρα με το πως την αντιλαμβάνονται οι παρατηρητές. Αν έχετε κάποιο υπόβαθρο στη στατιστική, πραγματικά αξίζει να τη διαβάσετε. Αν δεν έχετε το υπόβαθρο, και πάλι αξίζει να ρίξετε μία ματιά για να δείτε τον επιστημονικό τρόπο σκέψης.
Ο πρώτος έλεγχος που έγινε για την εργασία, αφορούσε το αν ένα δείγμα φίλων του μπάσκετ (θεατές και ερασιτέχνες παίκτες) πίστευαν στο "ζεστό χέρι". Οι ερωτήσεις ήταν του τύπου "αν ένας παίκτης έχει πετύχει συνεχόμενα καλάθια, αυξάνονται η πιθανότητες να ευστοχήσει ξανά;" και "έχει καμία σημασία να μεταβιβάζεται η μπάλα σε κάποιον που μόλις έχει πετύχει συνεχόμενα καλάθια;". Το αποτέλεσμα ήταν πως η συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων πίστευε στο "ζεστό χέρι". Το ίδιο ίσχυε και για τους παίκτες των Philadelphia 76ers οι οποίοι ήταν και το αντικείμενο του επόμενου ελέγχου.
Ο επόμενος έλεγχος αφορούσε στατιστική ανάλυση των προσπαθειών που έκαναν οι παίκτες στους 48 εντός έδρας αγώνες που έδωσαν κατά την αγωνιστική περίοδο 1980-1981. Η επιλογή της συγκεκριμένης ομάδας έγινε επειδή αυτή είχε υπεύθυνο στατιστικής ο οποίος σημείωνε τις επιτυχημένες και αποτυχημένες προσπάθειες με τη σειρά που αυτές έγιναν, πληροφορία η οποία δεν ήταν διαθέσιμη για άλλες ομάδες. Ο έλεγχος απέδειξε πως η πιθανότητα επιτυχίας σε κάθε προσπάθεια ήταν η ίδια, ό,τι και να είχε συμβεί στις προηγούμενες προσπάθειες. Επίσης αποδείχθηκε πως οι εναλλαγές σε εύστοχες/άστοχες προσπάθειες ήταν όσες θα αναμέναμε αν το αποτέλεσμα κάθε προσπάθειας ήταν απολύτως τυχαίο (με πιθανότητα επιτυχίας το ποσοστό ευστοχίας του παίκτη). Έγινε έλεγχος για το αν οι διακυμάνσεις στην επίδοση των παικτών από τον ένα αγώνα στον άλλο μπορούν να αποδοθούν στην τύχη. Αποδείχθηκε ότι συμβαίνει ακριβώς αυτό.
Οι ερευνητές στη συνέχεια, εμπλούτισαν το δείγμα των δεδομένων τους με στοιχεία που συνέλεξαν από αγώνες που μετέδωσε η τηλεόραση. Από 23 επαγγελματίες παίκτες που εξετάστηκαν, βρέθηκε ένας ο οποιος ήταν ελαφρώς πιο εύστοχος μετά από συνεχόμενες επιτυχίες και ένας ο οποίος ήταν ελαφρώς πιο άστοχος. Για όλους τους υπόλοιπους δεν είχε καμία σημασία το τι συνέβη στις προηγούμενες προσπάθειες.
Για να είναι βέβαιοι οι ερευνητές πως το φαινόμενο του "ζεστού χεριού" δεν αντισταθμίζεται από άλλους παράγοντες (π.χ. η αντίπαλη ομάδα μαρκάρει καλύτερα τον "ζεστό" παίκτη), έκαναν τον ίδιο έλεγχο για τις ελεύθερες βολές. Αποδείχθηκε πως η πιθανότητα να ευστοχήσει κάποιος στη δεύτερη βολή δεν είχε καμία σχέση με το τι έγινε στην πρώτη βολή.
Παρόμοιοι έλεγχοι έγιναν και σε φιλάθλους και ερασιτέχνες παίκτες, φοιτητές του Cornell. Και πάλι αποδείχθηκε πως δεν υπήρχε το φαινόμενο του "ζεστού χεριού". Επίσης αποδείχθηκε πως τόσο οι ίδιοι οι παίκτες, όσο και άτομα που τους παρατηρούσαν, ήταν σχεδόν αδύνατον να προβλέψουν με σημαντική επιτυχία το αποτέλεσμα της επόμενης προσπάθειας, αν και, όπως είπαμε, όλοι θεωρούσαν πως γνώριζαν πότε οι πιθανότητες είναι αυξημένες ή μειωμένες.
Το αποτέλεσμα του πειράματος είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτικό για τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι εκλαμβάνουν απολύτως τυχαίες ακολουθίες γεγονότων. Ακόμα και όταν δεν υπάρχει καμία κανονικότητα, ο άνθρωπος θέλει να βλέπει κανονικότητες. Για αυτό ακόμα και όταν παρατηρούμε κάποια κανονικότητα ή κάποια λογική σειρά κάπου, πρέπει να είμαστε δύσπιστοι μέχρι να αποδειχθεί πως αυτό δεν είναι τυχαίο.
Και τι απέγινε ο μύθος του "ζεστού χεριού"; Υπάρχουν τόσα στοιχεία εναντίον του, που αν ήταν κατηγορούμενος για οτιδήποτε θα καταδικαζόταν σίγουρα. Και όμως, δεκαετίες μετά την αγωνιστική περίοδο 1980-1981 και την ήττα των 76ers στον τελικό της Ανατολής, μετά από την πρωτοπόρο εργασία των Gilovich, Vallone και Tversky, μετά από την κυκλοφορία του NBA Jam, σχεδόν όλοι οι φίλαθλοι πιστεύουν πως υπάρχει "ζεστό χέρι" και πως η μπάλα μπορεί να σε θέλει ή να μήν σε θέλει.
Το προσωπικό μου συμπέρασμα από την ιστορία είναι πως ο άνθρωπος αγνοεί πολύ εύκολα συμπαγείς αποδείξεις για να πιστέψει το ένστικτό του, ή κάτι που του είπαν οι άλλοι. Και αν μιλάμε για μπάσκετ το κακό είναι πολύ μικρό. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που αυτός ο τρόπος σκέψης αρχίζει να γίνεται τρομακτικός.

Οι πακετάδες του Πράσινου Κόλπου

Στο εναρκτήριο post του καναπέ των φιλάθλων δεσμευθήκαμε να μην ασχοληθούμε με το ποδόσφαιρο με τη συνήθη έννοια της λέξεως. Θα ασχοληθούμε όμως με το αμερικανικό ποδόσφαιρο, και το πρώτο σχετικό άρθρο δεν θα μπορούσε να είναι για άλλη ομάδα εκτός από το χιλιοτραγουδισμένο καμάρι των Μεσοδυτικών Πολιτειών, τους Green Bay Packers. Πιστεύω πως το θέμα είναι επίκαιρο μια που τώρα είναι η εποχή που διατίθενται τα εισιτήρια διαρκείας. Θα καταλάβετε τι εννοώ.
Κρίνοντας από το όνομα τους - Packers - θα περίμενε κανείς πανωλεθρία από άποψη marketing. Εν τούτοις, με αυτό το όνομα πορεύονται από το 1919, όταν το ξεπούλησαν (το όνομα) στον χαμένο στα βάθη του χρόνου χορηγό τους για 500 δολάρια, και το κρατούν ακόμα και σήμερα.
Το Green Bay (προσοχή. ΄Οχι Green Day) είναι μία πόλη 100 000 κατοίκων (2006) που βρίσκεται στο Wisconsin. To επίσημο όνομα του γηπέδου τους είναι "Lambeau Field" και το ανεπίσημο "η παγωμένη τούνδρα". Η χωρητικότητά του αυξήθηκε πολλές φορές τις τελευταίες δεκαετίες και πάντοτε ήταν λίγο μικρότερη από τον πληθυσμό της πόλης. Σήμερα χωράει 73 000 "τυριά" (cheeseheads) όπως αυτοαποκαλούνται οι οπαδοί των Packers.
Η ΠΑΕ είναι μη κερδοσκοπική και τις μετοχές της μοιράζονται 111 967 μέτοχοι. Πρέπει να σημειωθεί πως η ΠΑΕ δεν είναι εισηγμένη στο χρηματιστήριο και οι μέτοχοι δεν λαμβάνουν μερίσματα.
Αγωνιστικά, η ομάδα είναι από τις καλύτερες αλλά σίγουρα όχι η καλύτερη, τόσο διαχρονικά όσο και τα τελευταία χρόνια, και έχει κερδίσει τον Υπερκύλικα (Superbowl) 3 φορές. Αυτό όμως στο οποίο πραγματικά δεν παίζεται, είναι ο δωδέκατος παίκτης. Προσέξτε τα στοιχεία:
Τα εισιτήρια εξαντλούνται σε κάθε αγώνα από το 1960. Στη λίστα αναμονής για εισιτήριο διαρκείας περιμένουν 74 000 άτομα (2007), δηλαδή περισσότεροι από όσους χωρούν στις κερκίδες. Ο χρόνος αναμονής για κάποιον που θα κάνει αίτηση για εισιτήριο διαρκείας τώρα, είναι 35 χρόνια. Για αυτό τον λόγο, πολλοί οπαδοί συμπεριλαμβάνουν στη διαθήκη τους το εισιτήριο το οποίο αναμένουν. ΄Αλλοι εγγράφουν στη λίστα τα παιδιά τους αμέσως μόλις εκδοθεί το πιστοποιητικό γεννήσεως.
Μόνον στην Αμερική...

Δημήτρης Κλεφτάκος

Να θυμάστε το όνομα. Μάλιστα το έγραψα με ελληνικούς χαρακτήρες, και όχι με λατινικούς όπως γράφεται συνήθως, για να του κάνω σεφτέ (δηλαδή αρχή) στο διαδίκτυο, μια που μέχρι και πριν από λίγα λεπτά η αναζήτηση:

http://www.google.gr/search?&q=%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82+%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CF%86%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82

έδινε 5 άσχετα αποτελέσματα και (ιδιαιτέρως άστοχες) συμβουλές για τη βελτίωση της αναζήτησης.
Πρόκειται για έναν νέο παίκτη της μικρής κίτρινης θεάς, που έρχεται να προστεθεί σε μία σειρά ελλήνο-κάτι αστέρων που εμφανίστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες. Ο Δημήτρης Κλεφτάκος γεννήθηκε και ζει στη Γερμανία, ενηλικιώθηκε πριν από μερικές εβδομάδες, κατατάσσεται λίγο κάτω από την πρώτη χιλιάδα παικτών στην παγκόσμια κατάταξη του διπλού, και έχει κερδίσει μέχρι τώρα 320 δολάρια σε έπαθλα. Αρκετές πληροφορίες (στην γερμανική) και φωτογραφίες υπάρχουν στον ιστότοπο tennisplus (σελίδα αναζήτησης του tennisplus).
Οι διασημότεροι ελληνικής καταγωγής παίκτες που αγωνίστηκαν υπό τη σημαία άλλων χωρών είναι ο Pete Sampras ο οποίος διατηρεί ακόμα το ρεκόρ των περισσοτέρων τίτλων σε πρωταθλήματα του Grand Slam (14) και ο Mark Philippoussis ο οποίος κατείχε για μερικά χρόνια το ρεκόρ του ταχύτερου σερβιρίσματος (229 χιλιόμετρα ανά ώρα).
Ο Κλεφτάκος συμμετέχει στους αγώνες παίδων (boys) που γίνονται παράλληλα με τα πρωταθλήματα του Grand Slam και μάλιστα αύριο θα παίξει στο Wimbledon, αν δεν βρέξει πάλι.